Momenteel zit ik in een fase van reflectie op wat ik nou toch wil met de rest van mijn werkzame leven. Klinkt dat zwaar of groot? Voor mij best wel eigenlijk. En tegelijk voelt het ook alsof ik met mijn bootje op een stroom zit die mij meevoert naar een bestemming die ik nog niet ken, maar waarvan ik wel weet dat ik erheen wil, die mij trekt. Dat voelt dan weer heel licht en vrij.
Prachtige mensen. Lachende mensen. Gelukkige mensen. Eenzame mensen. Gepijnigde mensen. Treurende mensen.
Zoekende mensen. En bovenal: Mensen. Met ieder een eigen verhaal.
Oef, in het licht gaan staan op dit platform. Dat doe ik dus niet. Of eigenlijk alleen als ik het kan doen in de veilige bedding van een systeem waar ik onderdeel van uit maak: collega’s, een opleiding die ik volg of verzorg, een organisatie waar ik voor werk. En dan nog zelden. Liever deel ik posts van anderen, bejubel ik anderen, moedig ik nieuwe banen aan. Maar als het echt alleen om mij draait, mezelf werkelijk laten zien?
Twee weken geleden schreef ik hier voor het eerst iets persoonlijks. Het was een soort spreekwoordelijke ‘coming out’. Mezelf in al mijn kwetsbaarheid laten zien was nog nooit zo spannend en bevrijdend tegelijk. Ik nam me voor om mijn maskers af te doen. Bewust.