‘Ik voel eigenlijk altijd angst’
Hij zocht een coach om te helpen met duidelijker grenzen te stellen. Hij kwam voor ‘praktische handvatten en een pragmatische benadering’. Het liep iets anders.
Tijdens ons gesprek vertelt hij waar hij tegenaan loopt: ‘het is zo moeilijk om mij uit te spreken als het spannend wordt en dan mijn grenzen te bewaken, terwijl ik dat in mijn leiderschapsrol juist moet doen. Ook voor de teams die ik aanstuur, ik ben dat aan hen verplicht. Maar ik loop vast, durf me dan niet uit te spreken, houd me in, ga mompelen. Ik lijk dan haast verlamd’.
Een gepromoveerde wetenschapper, carrière gemaakt in het buitenland, inmiddels stevig geland op een plek waar hij mensen in grote internationale onderzoeksprogramma’s mag aansturen. Hij heeft zijn sporen inhoudelijk absoluut verdiend. Dus wat is er aan de hand?
Het antwoord op zijn probleem is niet te vinden in het aanleren van een vaardigheid. 'Je moet gewoon grenzen stellen' heeft hij zo vaak gehoord. Terwijl hij vertelt, ervaar ik steeds meer verdriet. En spanning, in mijn buik. Ik vraag hem of hij dat herkent. Tranen in zijn ogen. ‘Ik voel eigenlijk altijd angst’, fluistert hij. ‘In mijn buik. Met meditatie heb ik een manier gevonden om ermee te dealen, maar dat kan niet de hele dag door’.
We gaan aan de slag met zijn gezin van herkomst. Hij is het derde kind van vier. Als baby van nog geen jaar lag hij een half jaar in het ziekenhuis, verstoken van (moeder-)liefde. En een vader die altijd werkte en emotioneel afwezig was. Hij kan zich niet anders herinneren dan dat hij voelde er niet bij te horen en constant op zijn hoede te zijn.
Als ik samen met hem zijn gezin in beeld breng met een tafelopstelling, wordt hem snel duidelijk: ‘'don’t rock the boat’, want anders gaat alles kapot en ben ik (weer) alleen.” In hem was al jong geïnstalleerd dat hij vooral geen stennis moest schoppen, niet voor nog meer gedoe moest zorgen. Liever nog, gedoe wegnemen waar het kon. Er was al teveel gedoe in zijn gezin, en hij verdiende de liefde door braaf en inschikkelijk te zijn.
Niet gek dus, dat hij in spannende situaties in die oude dynamiek wordt getrokken. Ineens komt het inzicht dat hij die automatische neiging nu, in het heden, niet meer hoeft te volgen. Maar hoe dan vertalen naar de praktijk van nu? Met de cirkel van 8 wordt hem duidelijk dat zijn lichaam hem altijd helpt, en hem signalen geeft als hij spanning ervaart. En nu gaat hij oefenen met daarnaar te luisteren, om vervolgens bewust te kunnen kiezen, en zijn automatische piloot gaandeweg te herprogrammeren.
Het werd uiteindelijk dus toch praktisch en pragmatisch, maar niet voordat we de oorsprong van zijn probleem hebben onderzocht. Dit maakt mijn werk zo tof! De integratie van het werk met de systemische bril, waar vaak de werkelijke verschuiving optreedt, met vervolgens de praktische tools om de diepe en wezenlijke inzichten te kunnen vertalen naar de praktijk van nu.
Gepost op LinkedIn, 26 mei 2023