Een oude elpee die blijft hangen

Afgelopen week ging er weer een nieuwe groep van start met de leergang Teamcoaching bij School voor coaching. Wat is dat altijd spannend van tevoren als opleider: Wie ga ik ontmoeten in de groep? Hoe zal de groep zich ontwikkelen?

En ergens is altijd ergens dat stemmetje geweest: ‘Zullen ze me wel goed genoeg vinden?’.

En ineens, bij de eerste dag met deze groep, verschoof er iets in mij. Dit oh zo bekende zinnetje klonk als een ‘oude plaat’ die vastzat in een groef. Mijn generatiegenoten herkennen dat vast: zo’n vinyl LP die in een kras blijft steken en daardoor schokkerig steeds hetzelfde stukje muziek herhaalt. Een oude groef!

Natuurlijk, ik voelde absoluut gezonde spanning over een nieuwe groep waar ik een ontwikkelreis mee aanga in mijn begeleidersol. Maar nee, geen angst voor ‘niet goed genoeg’. Ik kon ineens voelen dat ik werkelijk kan leunen op mijn kunde. Dat ik me veilig kan voelen in mijn eigen basis en daardoor er werkelijk kan zijn, met mijn hele hebben en houden, inclusief schaduwkanten. Wat een heerlijkheid. En jee, wat een bevrijding…

Tijdens dit eerste blok van de leergang Teamcoaching besteden we veel aandacht aan je persoonlijke ijsberg: hoe ben jij gevormd door je gezin van herkomst, en welke opvattingen en overtuigingen zijn er in jouw systeem geïnstalleerd die van invloed zijn op jou in je rol als teamcoach. Voor mij persoonlijk was de kers op de taart, naast alle prachtige stappen die de deelnemers aan het maken zijn in bewust worden van hun eigen instrument in die teamcoachrol: ik kon me zonder schaamte laten raken.

Voor de allereerste keer in mijn professionele begeleidersrol, schoot ik vol. Niet door persoonlijk verdriet, pijn of medelijden, maar door geraakt te zijn in de pure kwetsbaarheid die zich toonde in een deelnemer waarbij een masker afging: Een kort kijkje in de pure ziel en het gevoel van compassie en verbinding met een medemens dat daardoor ontstond.

En zowaar geen oordeel over mezelf op dat moment. ‘Gelukkig’ kwam dat later alsnog en belandde ik in een andere oude groef: ‘huilen is niet professioneel, kom op’. Maar die oude elpee heb ik opgepakt en demonstratief op mijn knie doormidden gebroken. Weg ermee! Ik ga een andere plaat opzetten. Deze groeven dienen mij niet meer. Ik houd van mijn pure kwetsbare zelf die zich kan laten raken.

En ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik daarmee een betere professional ben.

Gepost op LinkedIn,